ادبیات فارسی

انواع «تا » در زبان فارسی

انواع « تا »

1- حرف ربط به معنی تا این که ، زیرا که، وقتی که ، که : بیا تا قدر یک دیگر بدانیم ؛ بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران

2- حرف اضافه نشان دهنده ی پایان زمان یا مکان و مسافت : چون که تا اقصای هندوستان رسید ؛ از این جا تا مدرسه راهی نیست.

3- صوت یا شبه جمله به معنی «هان» ، « مبادا » و معمولاً قبل از فعل منفی می آید: به روز نیک کسان گفت تا تو غم نخوری !

4- میان وند : بین دوکلمه می آید و کلمه ای با مفهوم جدید می سازد : دور تا دور ، سر تا پا و…نکته : اگر حرف «از» قبل از آن بیاید، «تا» به معنی حرف اضافه است : از سر تا پا …

5- ممیّز : به جای کلمات «شاخص» : می آید : دو تخته پتو > دو تا پتو ؛ دو فروند هواپیما > دوتا هواپیما و …

۱۱ نظر

۰

۰ ۱۶ آبان ۹۶ ، ۱۳:۲۸

کبری شریف زادگان

انواع « چه» در زبان فارسی

به نام خدا

انواع « چه »

1- صفت پرسشی: قبل از اسم یا ضمیرمی آید: چه کسی راز مرا می داند؟ چه کتابی می خوانی ؟

2- ضمیر پرسشی: به تنهایی و به قصد پرسش می آید و می توان آن را جمع بست: او چه کرد آن جا که توآموختی؟

3- ضمیر تعجبی: برای بیان تعجّب می آید و می توان آن را جمع بست : این مُلک چه ها دید و چه کردند بدین خلق !

4- صفت تعجبی: قبل از اسم یا ضمیر و برای بیان تعجّب می آید: چه خیال ها گذر کرد و گذر نکرد خوابی !

5- حرف ربط بیان علت یا تعلیل: به معنی زیرا، زیرا که ، به علت این که و … : چه، هر یکی را از این غذای دیگر است .

6- حرف ربط همپایگی: هرگاه دو بار درجمله به معنی « یا » بیاید : چه بخواهی چه نخواهی او می آید .

7- پسوند تصغیر : اگر درآخر اسم قرار گیرد و نشانه کوچکیِ کلمه قبل از خود باشد : زاغچه، باغچه و …

۰ نظر

۰

۰ ۱۶ آبان ۹۶ ، ۱۳:۲۵

کبری شریف زادگان

انواع «که» ذر زبان فارسی

به نام خدا

که ربط: من به اینجا نیامدم که شاهد بی انضباطی باشم/اع « که »

1- حرف ربط 1- مطلق (وابستگی ) که مفهوم خاصی ندارد : آنان که رفتند . آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند ...

2- بیان علّت یا تعلیل : به معنی زیرا، چون و... : زبان درکش ای مرد بسیار دان که فردا قلم نیست بر بی زبان

2- حرف اضافه: به معنی «از» و معمولاً بعد از صفت برتر می آید : جُوی مشک، بهتر که یک توده گِل

3- ضمیر پرسشی : به معنی چه کسی؟ که گفتت برو دست رستم ببند ؟

4- ضمیر مبهم : در معنی کسی یا هرکسی : هر که آمد عمارتی نو ساخت * خبر از دوست ندارد که ز خود بی خبر است .5- هوا که سرد نبود من که گفتم که .....که قید تاکید...که موصول خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت به قصد خون دل زار ناتوان انداخت

۰ نظر

۰

۰ ۱۶ آبان ۹۶ ، ۱۳:۲۰

کبری شریف زادگان

انواع « ک » در زبان فارسی

انواعِ ـَ ک در زبان فارسی :

1 ـ نشانه ی تصغیر : مفهومِ کوچکی و خُردی را می رساند .

مانند : بامَک ( بام + ـَ ک ) به معنیِ (بامِ کوچک )

2 ـ نشانه ی ترحّم و دلسوزی: مفهومِ دلسوزی را دربر دارد.

مانند: طفلَک (طفل+ ـَ ک) به معنیِ(طفلِ ترحُّم انگیز)

3 ـ نشانه ی شباهت :مفهومِ شباهت به چیزی را ،نشان می دهد.

مانند: پشمَک (پشم+ ـَ ک)به معنیِ (نوعی به شکلِ الیاف پشم )

4ـ نشانه ی حالت : مفهومِ حالت وچگونگی را، بیان می کند.

مانند: نرمَک(نرم + ـَ ک)به معنیِ(به صورتِ نرم)

5 ـ نشانه ی تحقیر و توهین : مفهومِ توهین را با خود دارد.

مانند:مردَک (مرد+ ـَ ک)به معنیِ(مردپَست وفرومایه)

* مثال هایی برایِ پسوندِ تصغیر ( کوچکی):

شاخَک (شاخ + ـَ ک ) = شاخه ی کوچک

اتاقَک ( اتاق + ـَ ک ) = اتاقِ کوچک

بامَک ( بام + ـَ ک ) = بامِ کوچک

داستانَک ( داستان + ـَ ک ) = داستانِ کوچک

شهرَک ( شهر+ ـَ ک ) = شهرِ کوچک

مُرغَک ( مرغ + ـَ ک ) = مرغِ کوچک

پایَک ( پای + ـَ ک ) = پایِ کوچک

کمانَک (کمان + ـَ ک ) = کمانِ کوچک

زاغَک ( زاغ + ـَ ک ) = زاغِ کوچک

پیامَک ( پیام + ـَ ک ) = پیامِ کوچک

[

انواع" ک "در زبان فارسی:

1- ک تصغیر: بیان کوچکی ظاهری : مثال : اتاقک – شهرک – سَرک – چشمک

2- ک تحقیر : بیان کوچکی باطنی : مردک – زنک

3- ک تحبیب : پسرک – دخترک

4- ک ترحم : غلامک – حیوانک

5- ک تشبیه : عروسک – پفک – شاپرک – کرمک

6- ک همراهی : سنگک – باد بادک – لیسک

7- ک تعظیم : حسنک وزیر

8- ک نسبی : زردک – سفیدک – سیاهک – سرخک

۶ نظر

۰

۰ ۱۶ آبان ۹۶ ، ۱۳:۱۱

کبری شریف زادگان

فعل پیشوندی

به نام خدا

فعل پیشوندی: اگر پیش از فعل ساده تکواژهای «بر، در، باز، فرو، فرا، وا و ...» بیایند «فعل پیشوندی» می‌سازند. گاهی این پیشوندها در معنای فعل ساده تأثیر می‌گذارند و فعلی با معنای جدید می‌سازند؛ مثل: افتادن و برافتادن یا انداختن و برانداختن. امّا گاهی هیچ معنای تازه‌ای به فعل ساده نمی‌افزایند؛ مثل: شمردن و برشمردن، افراشتن و برافراشتن که – اگر چه از نظر تاریخی بار معنایی جدیدی به فعل می‌افزوده‌اند – امروزه تأثیری ندارند؛ یعنی فعل ساده و پیشوندی آن‌ها یک معنا می‌دهد. امروزه دیگر پیشوندهای فعلی، زایا نیستند؛ یعنی فقط با فعل‌هایی به کار می‌روند که قبلاً به کار می‌رفته‌اند. برخی از فعل‌های پیشوندی امروزه به شکل ساده کاربرد ندارند: برخاستن.

فعل‌های پیشوندی با پیشوند «بر»: برگرفتن، برافتادن، برخاستن، برداشتن، برآشفتن، برآوردن، برگرداندن، برانگیختن، برچیدن.

با پیشوند «در»: دریافتن، درنوردیدن، درآمدن، دررفتن، درگذشتن، درگرفتن، درماندن، درافتادن، درخواستن، درآوردن، دربردن.

با پیشوند «باز»: بازگشتن، بازیافتن، بازداشتن، بازماندن، بازآوردن، بازگرداندن، بازگرفتن، بازآمدن، بازفرستادن.

با پیشوند « فرو»: فرورفتن، فروکردن، فرودادن، فروبردن، فروپاشیدن، فروماندن.

با پیشوند «وا»: واگذاشتن، واداشتن، واخوردن، واخواستن، وارفتن، وادادن.

با پیشوند «ور»: وررفتن، ورآمدن، ورافتادن.

با پیشوند «فرا»: فراگرفتن، فراخواندن.

با پیشوند «پس»: پس‌دادن، پس‌گرفتن، پس‌افتادن.

پسوندِ « ـَ ک » و انواع آن :یکی از پسوند های معروفی که به اسم می چسبد

و واژه ی غیرساده می سازد،پسوندِ« ـَ ک» است که مفهوم هایِ مختلفی را در

کلمه به وجود می آورد.